G700

Ο ανθρωπάκος

Άλλη μια ράθυμη Κυριακή... Είπα να ανοίξω το χαζοκούτι μου κι έπεσα πάνω στο εκλογικό ντελίριο. Ήλπιζα πως θα έχει κοπάσει το πράγμα, δεδομένου ότι ξαναείδαμε το έργο την προηγούμενη εβδομάδα. Αλλά έπεσα έξω... Όσο παρακολουθούσα, τόσο πιο κορόιδο αισθανόμουν. Αφήνω απ' έξω τους τρομολάγνους συμπολίτες, οικονομολόγους και μη. Αφήνω απ' έξω και τους υπεραισιόδοξους. Και πάλι, καταδικασμένοι μοιάζουμε.

Ίσως φταίει που νιώθω και μια παραίτηση τελευταία, δεν ξέρω.

Αεράκι

Αγγελίες

Διατίθεται ἀπόγνωσις
εἰς ἀρίστην κατάστασιν,
καὶ εὐρύχωρον ἀδιέξοδον.
Σὲ τιμὲς εὐκαιρίας.

Ἀνεκμετάλλευτον καὶ εὔκαρπον
ἔδαφος πωλεῖται
ἐλλείψει τύχης καὶ διαθέσεως.

Καὶ χρόνος
ἀμεταχείριστος ἐντελῶς.

Πληροφορίαι: Ἀδιέξοδον
Ὥρα: Πᾶσα.

Από τη συλλογή "Ερήμην", της Κικής Δημουλά

Ένας Φωτισμένος Μουσικός

Ο Χοσέ Αντόνιο Αμπρέου ίδρυσε το 1975 το σύστημα νεανικών ορχηστρών της Βενεζουέλας (El System). Σκοπός του ήταν να βοηθήσει τα φτωχά παιδιά να γνωρίσουν την κλασική μουσική. Σήμερα, το "Σύστημα" μετρά 102 ορχήστρες νέων, 55 παιδικές ορχήστρες και 270 κέντρα μουσικής εκπαίδευσης, δηλαδή γύρω στους 250.000 νέους μουσικούς.

Πολλοί από τους μαθητές του "Συστήματος" διαγράφουν λαμπρή διεθνή σταδιοδρομία, όπως ο Γκουστάβο Ντουντάμελ, που διευθύνει τη φιλαρμονική ορχήστρα του Λος Άντζελες, και ο μπασίστας Έντικσον Ρουίς, που στα 17 του χρόνια έγινε ο νεότερος μουσικός που έχει ποτέ γίνει δεκτός στη Φιλαρμονική του Βερολίνου.

Πίσω από όλα αυτά τα νούμερα και τις διακρίσεις υπάρχουν πολλά φτωχά παιδιά στα οποία δόθηκε η ευκαιρία να μάθουν μουσική, να την αγαπήσουν, να δουλέψουν ομαδικά για να εκφραστούν μέσα από αυτή και, τέλος, να ζήσουν μεγαλώνοντας μια αξιοπρεπή κι ευτυχισμένη ζωή ως μουσικοί.

Ο Χοσέ Αντόνιο Αμπρέου τιμήθηκε το 2009 με το βραβείο TED.

Η συνέντευξή του σχετικά με το όραμά του, έπειτα από τη βράβευσή του:

Ο παλιός μαθητής του "Συστήματος" και νυν μαέστρος, Γκουστάβο Ντουντάμελ, επί το έργον... Η Φιλαρμονική Ορχήστρα Νέων της Βενεζουέλας δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις φημισμένες ορχήστρες του κόσμου.

Βροχή μου

Να που έκανε την εμφάνισή του, λοιπόν.

Αθόρυβα και ταπεινά...

Καλό Φθινόπωρο

Αφού ζήσαμε το... κρεσέντο των διακοπών, αυτό που ποτέ δε χορταίνουμε, επιστρέψαμε οι περισσότεροι στα πόστα μας, φαντάζομαι. Και όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, βιώνουμε αυτή την επιστροφή με μια περίεργη έκπληξη, σαν να μας επιβλήθηκε από το πουθενά, σαν μια αδικία που διεπράχθη εις βάρος μας. Oι συνάδελφοι, πιστοί στην παράδοση, είναι και πάλι εδώ με βλέμματα κουρασμένα, φορτωμένα με το ύφος μιας αναίτιας εκδίκησης. Σε αυτό ακριβώς το σημείο έρχονται οι ψυχολόγοι να μας πουν για το "σύνδρομο μελαγχολίας της επιστροφής από τις διακοπές". Αφού, λοιπόν, κωδικοποιήθηκε και αυτή η διάθεσή μας, είμαι ήσυχη. Σύνδρομο είναι, θα περάσει.

Καλό φθινόπωρο!

Τραγούδι του Παλιού Καιρού

Είχα ξεχάσει αυτό το τραγούδι, που τόσο μου αρέσει, ώσπου μου το θύμισε μια ραδιοφωνική εκπομπή. Αφιερωμένο στο Σεφέρη, σε στίχους του Νίκου Γκάτσου και μουσική του Ηλία Ανδριόπουλου...

Τείχη

Εδώ και καιρό προσπαθώ να απέχω συναισθηματικά από την ενημέρωση, να αποστασιοποιούμαι από τη δημοσιογραφική τρομολαγνεία και να ερμηνεύω (ως ένα σημείο, τολμώ να πω, να δικαιολογώ) τις τελευταίες εξελίξεις ως αναγκαίο κακό του απροχώρητου της κατάστασης στην οποία έχουμε περιέλθει ως χώρα.

Φτάνει.

Μου είναι αδύνατο να εξηγήσω λογικά την αναισθησία, τη στέρηση των αυτονόητων δικαιωμάτων μας, την υποβάθμιση των αναγκών μας, την ανατροπή των όποιων σχεδίων είχαμε για το μέλλον, την απαγόρευση να επενδύουμε σε αυτό, το παζάρεμα της ζωής μας, το να ξυπνάμε και να ζούμε υπό τη δαμόκλειο σπάθη των νέων μέτρων, της φήμης περί χρεοκοπίας, της ανεργίας, της εξάρτησης από τους ξένους μηχανισμούς ... Όχι, δεν μπορώ να δω λογικά και να αποδεχτώ αυτή την ξεφτίλα.
Αλλά ούτε και να δράσω εναντίον της μπορώ, ούτε να την ελέγξω.

Θα μου πεις, τι κάθομαι και τα γράφω; Έλα ντε. Δεν ξέρω να σου απαντήσω. Περιηγήθηκα στις ιστοσελίδες των εφημερίδων και, όπως λένε στα μέρη μου, "πιγκώθηκα". Ένιωσα να πνίγομαι, να αγανακτώ, να θέλω να φύγω. Και πού να πάω;; Οπότε, επιβιβάστηκα στο πλησιέστερο Βαγόνι για να βρω εσένα που διαβάζεις τώρα και να νιώσω έτσι λιγότερο μόνη μου μέσα σ' αυτά τα τείχη...

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

"Τείχη", του Κ. Π. Καβάφη

Για ένα Τανγκό

Νύχτα Ιούνη

Μιας νυχτός Ιουνίου η νηνεμία
γιασεμιά και φουστάνια στο περιβόλι
το ζωάκι των άστρων που ανεβαίνει
της χαράς η στιγμή λίγο πριν κλάψει.

Από το Άξιον Εστί, του Οδ. Ελύτη

Τα εύρετρα

Tα ξεφύλλιζες, κοντοστεκόσουν κάθε τόσο

διάβαζες τάχα κάτι σε διαπερνούσε
αδιάβαστες κρυφογελούσαν οι σελίδες

μετά τα ζύγιασες όλα στη χούφτα σου
σα να ήταν κέρματα
χοντρικά τα εξετίμησες
ουκ ολίγα είπες
έκπληκτος πώς τ’ απέκτησες με ρωτάς.

Yποκριτή, γραμμή δε διάβασες
αλλιώς θα το ’βλεπες
το γράφω εδώ μέσα πρώτο πρώτο

τα εύρετρα είναι
εσύ μου τα έδωσες
επειδή σε βρήκα

σε μέτρησα και ήσουνα πολλά
ξαναμετρώ κι ήσουν αλλιώς
το άφησα να είσαι κι απ’ τα δυο
δε σου αφαίρεσα ούτε μία
απ’ τις χιλιάδες ωραιότητες που είχες
ούτε μισή απ’ τις πολύτιμες ασκήμιες σου
κόσμε.

Από τη νέα ομώνυμη συλλογή της Κικής Δημουλά (βλ. φωτό)

"Υπεύθυνα" κινούμενα σχέδια

Το παρακάτω βιντεάκι αποτελεί τμήμα της διαφημιστικής καμπάνιας μιας ασφαλιστικής εταιρείας, που τελευταία προωθεί την αξία της υπευθυνότητας (The Responsibility Project). Ασφαλιστική εταιρεία και υπευθυνότητα... οξύμωρος συνδυασμός. Όπως και νά 'χει, το βίντεο θεωρείται τόσο πετυχημένο, που πολλοί εκπαιδευτικοί του εξωτερικού το προβάλλουν στο μάθημά τους προκειμένου να προβληματίσουν τους μαθητές τους σχετικά με το τι σημαίνει να πράττει κανείς το σωστό.

Τίτλος δε χωρά

Ναύπακτος

Η Πρωτομαγιά με βρήκε στη Ναύπακτο και δεν μπορούσα να μη μοιραστώ μερικές από τις ομορφιές της. Αξίζει να επισκεφτεί κανείς αυτό το μικρό στολίδι με τη μεγάλη ιστορία.

Το λιμανάκι

Το άγαλμα του πυρπολητή Γ. Ανεμογιάννη δεσπόζει στο δυτικό προμαχώνα του λιμανιού. Το Μάη του 1821, ο απλός αυτός ναύτης, επιχείρησε χωρίς επιτυχία να πυρπολήσει μια κορβέτα του τουρκικού στόλου. Αιχμαλωτίστηκε και βασανίστηκε μέχρι να ξεψυχήσει.

Ο Μιγκέλ Θερβάντες έλαβε μέρος στη ναυμαχία της Ναυπάκτου (1571), όπου έχασε το αριστερό του χέρι.

Άποψη του Κάστρου από το λιμάνι

Ο ανατολικός προμαχώνας του λιμανιού

Πρωτομαγιά

Αναρωτιόμουν εδώ και μέρες τι αίσθηση θα μου προκαλούσε η φετινή Πρωτομαγιά, δεδομένης της εκτός ελέγχου ελληνικής πραγματικότητας. Ένα είναι το σίγουρο: δε θα μπορούσα να μαζέψω λουλούδια αποβάλλοντας την ανησυχία που με διακατέχει τον τελευταίο καιρό, αλλά ούτε και να προσποιηθώ πως αντιλαμβάνομαι για άλλη μια φορά την ουσία της άνοιξης που δηλώνει παρούσα και πως αισιοδοξώ μπροστά στην ανθισμένη αναγέννηση.
Κι επειδή δε θέλω να νιώθω κάθε μέρα θύμα, αποφάσισα πως σήμερα θα κοιτάζω μόνο "πίσω". Πίσω στις εξεγέρσεις, στη διεκδικητικότητα και την αυθεντικότητα των άλλων εκείνων ανθρώπων. Εκείνων που αποφάσισαν να μη λουφάξουν στην υποκρισία τους, που ύψωσαν τις φωνές τους και βρήκαν τον τρόπο να αποφασίσουν για τις ζωές και τα δικαιώματά τους με τα λίγα μέσα και τη λίγη γνώση που διέθεταν. Χωρίς να ξεχνώ το τίμημα για αρκετούς από τους αγωνιστές αυτούς...
Θα μου πείτε, πάντα αυτό δεν ήταν το μήνυμα της Πρωτομαγιάς; Ναι, αυτό ήταν πάντα αλλά ειδικά φέτος είναι για μένα, ίσως για όλους μας, πιο επίκαιρο από ποτέ.
Όσο κι αν μεγεθύνουν την απραξία μας, οι μνήμες αυτές αποτελούν διέξοδο καμιά φορά, κάτι να πιαστούμε.
Εύχομαι Καλό Μήνα σε όλους.

Λίγα λόγια, δυνατά

Δεν είμαι άδικος, μα ούτε και τολμηρός.
Και να που, σήμερα μου δείξανε τον κόσμο τους.
Μόνο το ματωμένο δάχτυλό τους είδα μπρός.
Και είπα ευθύς: "Μ' αρέσει ο νόμος τους".
Τον κόσμο αντίκρυσα μεσ' απ' τα ρόπαλά τους.
Στάθηκα κι είδα, ολημερίς, με προσοχή.
Είδα χασάπηδες που ήταν ξεφτέρια στη δουλειά τους.
Και σαν με ρώτησαν "Σε διασκεδάζει;", είπα:"Πολύ!"
Κι απο την ώρα εκείνη, λέω "Ναι" σε όλα.
Κάλλιο δειλός, παρά νεκρός να μείνω.
Για να μη με τυλίξουνε σε καμμιά κόλλα,
ό, τι κανένας δεν εγκρίνει, το εγκρίνω.
Φονιάδες είδα, κι είδα πλήθος θύματα.
Μου λείπει θάρρος, μα όχι και συμπόνια.
Και φώναξα, βλέποντας τόσα μνήματα:
"Καλά τους κάνουν- για του έθνους την ομόνοια!"
Να φτάνουν είδα δολοφόνων στρατιές
κι ήθελα να φωνάξω:"Σταματήστε!"
Μα ξέροντας πως κρυφοκοίταζε ο χαφιές,
μ' άκουσα να φωνάζω:"Ζήτω! Προχωρήστε!"
Δεν μου αρέσει η φτήνια κι η κακομοιριά.
Γι' αυτό κι έχει στερέψει η έμπνευσή μου.
Αλλά στου βρώμικού σας κόσμου τη βρωμιά
ταιριάζει, βέβαια- το ξέρω- κι η έγκρισή μου.

Μπ. Μπ.

Ανάσταση

Χριστός Ανέστη!

Χριστός Ανέστη!

"Κι ἀργὰ τὰ σήμαντρα πονετικὰ κι αὐτὰ σιγοσημαίνουν..."

Ο Χριστός Εσταυρώθη και φέτος. Μη τυχόν και ξεχάσουμε τους προσωπικούς μας Σταυρούς κι αυτούς των διπλανών μας... Αλλά κυρίως για να μην πάψουμε ποτέ να ελπίζουμε στην "ένδοξον Ανάστασιν", σε εκείνη την ανατολή που πάντα κρύβεται πίσω από τη δύση.

Τους παρακάτω στίχους θα τους βρείτε μελοποιημένους και υπέροχα τραγουδισμένους από παιδικές φωνές στην ιστοσελίδα του youtube http://www.youtube.com/watch?v=LgXNt_1jdUE . Δυστυχώς, είναι αδύνατον να αναρτήσω το υπέροχο βίντεο που τους συνοδεύει.

Πού να Σε βρω...

Πού να Σε βρω σ’ αυτόν τον κόσμο
Που όλα πια τα έχει δει
Που όλα τά ’χει καταλάβει
Όλα τα έχει δεχθεί...

Πού να Σε βρω σ’ αυτόν τον κόσμο
Που δε μου φαίνεται δικός Σου
Που στάζει δάκρυ κι αγωνία
Πληγή απ’ το πλευρό Σου...

Ω γλυκύ μου έαρ
Κομμάτι απ’ την ψυχή μου
Αστέρι του ουρανού μου
Ταξίδεψε μαζί μου...

Πάρε με για λίγο
Στον τόπο που διψάω
Στο χρόνο που ορίζεις
Πάντα να Σ’ αγαπάω...

Πού να Σε βρω σ’ αυτόν τον κόσμο
Που η αγάπη ξέχασε ν’ αγγίξει
Η πόρτα της καρδιάς να ανοίξει
Και ο ήλιος Σου να μπει...

Πού να Σε βρω σ’ αυτόν τον κόσμο
Η θάλασσα απέραντη ευλογία
Μια ξεχασμένη παραλία
Όλη μου η ζωή....

Γλυκύτατόν μου τέκνον
Φωτιά που δε με καίει
Αέρας που δροσίζει
Καρδιά παιδιού που κλαίει...

Δικά Σου όλα είναι
Και ήταν και θα είναι
Σ’ αγγίζω και μου λείπεις
Μαζί μου λίγο μόνο μείνε...

Πέλαγο ψυχή μου
Το δάκρυ απ’ τη μορφή Σου
Χαρά και λύπη ένα
Ένα κι εγώ μαζί Σου...

Κουβέντα και πονάω
Να ειπωθώ γυρεύω
Πλάι Σου βαδίζω
Ζω και Σε πιστεύω...

Ω γλυκύ μου έαρ
Κομμάτι απ’ την ψυχή μου
Αστέρι του ουρανού μου
Ταξίδεψε μαζί μου...

Δεν έχω μάτια
Δε Σε βλέπω
Δε Σε ακούω
ή δε μιλάς...

Στ. Σπανουδάκης

Γεύση από Τουρκία

Με αφορμή το νέο βιβλίο του Τούρκου συγγραφέα Ορχάν Παμούκ "Το Μουσείο της Αθωότητας" και την επίσκεψή του στην Αθήνα, θυμήθηκα κι ανέσυρα από κάτι παλιές σημειώσεις δυο στίχους του Ν. Χικμέτ...
(Τότε, που ήταν μικρό το παρελθόν μας, σου τους είχα αφιερώσει. Θυμάσαι;)

Θα γελάσεις απ'τα βάθη των χρυσών σου ματιών,
Είμαστε μες στο δικό μας κόσμο,
Η πιο όμορφη θάλασσα είν' αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει,
Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα,
Τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα,
Κι αυτό που θέλω να σου πω, το πιο όμορφο απ' όλα, δε σ' το 'χω πει ακόμα...

Ν. Χικμέτ

Όταν οι Φωνές Ευλογούνται...

Με αφορμή την εμφάνιση της Τσανακλίδου στο "Γυάλινο Μουσικό Θέατρο", σας χαρίζω ένα τραγουδάκι. Ελπίζω πως σύντομα θα καταφέρω να επισκεφτώ αυτή την αγαπημένη μου φωνή στη νέα της στέγη.
Μπορεί να μην είναι Σάββατο, όπως λέει το άσμα, αλλά όλοι λίγο-πολύ κάπως θα γιορτάσουμε απόψε...
Σας εύχομαι να περάσετε όμορφα.

Μικρός Πρίγκηπας

Ο Μικρός Πρίγκηπας μού στέλνει διαφορετικά μηνύματα κάθε φορά που τον διαβάζω...

Γνωριζόμαστε από τότε που ήμουν παιδί (ήμουν εγώ; μια άλλη; ποιος ξέρει πια...) και πάντα θα έχει κάτι να μου πει-ταιριάζει με όλες τις συναισθηματικές μου αποχρώσεις.

Θέλω να ελπίζω πως πολλοί από εσάς νιώθετε το ίδιο.

Πολύ χάρηκα με την πρωτοβουλία του Ιδρύματος Ευγενίδου και δεν μπορούσα να μην τη μοιραστώ:

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_02/02/2010_321941

Και να που το Βαγόνι 2010 αναχώρησε!
Καλή χρονιά σε όλους!
Με υγεία,
ευχάριστες στιγμές,
ισορροπία,
νέους στόχους,
κι επιτυχίες!
Χωρίς προσωπεία,
χωρίς απρόοπτα,
χωρίς δυσάρεστες ανατροπές...