Με αφορμή το νέο βιβλίο του Τούρκου συγγραφέα Ορχάν Παμούκ "Το Μουσείο της Αθωότητας" και την επίσκεψή του στην Αθήνα, θυμήθηκα κι ανέσυρα από κάτι παλιές σημειώσεις δυο στίχους του Ν. Χικμέτ...
(Τότε, που ήταν μικρό το παρελθόν μας, σου τους είχα αφιερώσει. Θυμάσαι;)
Θα γελάσεις απ'τα βάθη των χρυσών σου ματιών,
Είμαστε μες στο δικό μας κόσμο,
Η πιο όμορφη θάλασσα είν' αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει,
Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα,
Τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα,
Κι αυτό που θέλω να σου πω, το πιο όμορφο απ' όλα, δε σ' το 'χω πει ακόμα...
Ν. Χικμέτ
Χαθήκαμε κομματάκι, ή το νομίζω;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε αυτό τον τρόπο, όντως το παρελθόν παραμένει μικρό και δεν αφήνει πολλές αναμνήσεις.
Καλύτερα από μια μεριά. Έτσι μένει χώρος στον δίσκο, για τις μελλοντικές σκέψεις και πράξεις.
Καλό βράδυ
ΥΓ: Ευχαριστώ για την επίσκεψη.