Εδώ και καιρό προσπαθώ να απέχω συναισθηματικά από την ενημέρωση, να αποστασιοποιούμαι από τη δημοσιογραφική τρομολαγνεία και να ερμηνεύω (ως ένα σημείο, τολμώ να πω, να δικαιολογώ) τις τελευταίες εξελίξεις ως αναγκαίο κακό του απροχώρητου της κατάστασης στην οποία έχουμε περιέλθει ως χώρα.
Φτάνει.
Μου είναι αδύνατο να εξηγήσω λογικά την αναισθησία, τη στέρηση των αυτονόητων δικαιωμάτων μας, την υποβάθμιση των αναγκών μας, την ανατροπή των όποιων σχεδίων είχαμε για το μέλλον, την απαγόρευση να επενδύουμε σε αυτό, το παζάρεμα της ζωής μας, το να ξυπνάμε και να ζούμε υπό τη δαμόκλειο σπάθη των νέων μέτρων, της φήμης περί χρεοκοπίας, της ανεργίας, της εξάρτησης από τους ξένους μηχανισμούς ... Όχι, δεν μπορώ να δω λογικά και να αποδεχτώ αυτή την ξεφτίλα.
Αλλά ούτε και να δράσω εναντίον της μπορώ, ούτε να την ελέγξω.
Θα μου πεις, τι κάθομαι και τα γράφω; Έλα ντε. Δεν ξέρω να σου απαντήσω. Περιηγήθηκα στις ιστοσελίδες των εφημερίδων και, όπως λένε στα μέρη μου, "πιγκώθηκα". Ένιωσα να πνίγομαι, να αγανακτώ, να θέλω να φύγω. Και πού να πάω;; Οπότε, επιβιβάστηκα στο πλησιέστερο Βαγόνι για να βρω εσένα που διαβάζεις τώρα και να νιώσω έτσι λιγότερο μόνη μου μέσα σ' αυτά τα τείχη...
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
"Τείχη", του Κ. Π. Καβάφη
Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
"Τείχη", του Κ. Π. Καβάφη
Χαίρομαι πολύ που επέστρεψες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ απόλυτα με όσα έγραψες.. Έλεος, το μόνο που θα καταφέρουν είναι να πάθουμε μαζική κατάθλιψη..
Γεια σου Roadartist! Κι εγώ χαίρομαι που σε βλέπω. Μαζική κατάθλιψη ή μαζική υστερία... Εκτός κι αν ξυπνήσουμε και γκρεμίσουμε τα τείχη, ποιος ξέρει; Γίνονται και θαύματα καμιά φορά. Καλό απόγευμα να έχεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπημένο μου Βαγόνι,
ΑπάντησηΔιαγραφήμου άρεσε πολύ η ανάρτηση σου,
αυτά που γραφεις εκφραζουν τους προβληματισμους των περισσοτερων απο εμάς (θέλω να πιστεύω). Τα πραγματα φαίνονται να έχουν δυσκολέψει.
Πέρα απο αυτό όμως, μας βομβαρδίζουν συνέχεια με νέες αλλά και επαναλαμβανόμενες πληροφορίες, ειδήσεις,αναφορές, για το πόσο χάλια είμαστε και το πόσο ασχημα πρέπει να αισθανόμαστε και πόσο να φοβόμαστε το παρόν και το μέλλον. Μας τρομοκρατούν...
Ποιοι και γιατί; Το κατεστημένο; Tα μέσα ενημέρωσης για να μας ελέγχουν (άλλωστε ο φόβος από την αρχή της ιστορίας βοηθάει την εξουσία και κάθε μορφή εξουσίας να διατηρείται στα βασίλεια, στα κράτη,...στις μικρές μας κοινωνικές ομάδες); Εμείς οι ιδιοι που λόγω ανθρώπινης φύσης σχεδόν αντανακλαστικά μεταδίδουμε τους (δικαιολογημένους)φόβους μας στους γύρω μας, στις καθημερινές συζητήσεις και αναρτήσεις; Ίσως όλοι...
Πάντα θα υπάρχει κάτι να φοβόμαστε...οι γονείς μας που έζησαν τον ψυχρό πόλεμο με το φόβο της πυρηνικής καταστροφής, οι παππουδες μας το φόβο της πείνας, της φτώχειας, της μετανάστευσης. Έμεις έχουμε πιο πολλές επιλογές φόβων...με το πατημα ενος κουμπιου σε μια τηλεοραση ή υπολογιστη μπορουμε να ακουσουμε χιλες δυο ειδησεις απο κα8ε γωνια του πλανητη που μπορεουν να προκαλεσουν τρομο και υστερια..Ευτυχως σιγά σιγά αποκτάμε ανοσία, αλλά το πρόβλημα είναι οτι η "ανόσία" μετατρέπεται συχνά σε αδιαφορια.
Μακάρι,όπως έγραψες πιο πάνω,να βρούμε αυτά που μας ενώνουν,να νίωσουμε λιγότερο μόνοι μεσα σε αυτό το χαώδες σύστημα καινα γκρεμίσουμε αυτά τα τειχη.
Γίνονται θαύματα;
Δυστυχώς μεγάλα όχι. Αλλά μικρά θαύματα μπορεί να κάνει ο καθένας. Με την στάση του και την συμπεριφορά του... Ο δημόσιος υπάλληλος σε μια ΔΕΚΟ που θα δουλέψει αν και μπορεί να τεμπελιάσει, ο υπευθυνος προμηθειων που θα αρνηθει μια μίζα, ο εργολάβος που δεν βάλει σκάρτα υλικά στο οδόστρομα, ο ταβερνιάρης που θα ασφαλίσει τον σεβιτόρο, ο μαγαζάτορας που δεν θα εκμεταλευτεί εναν γέρο πελάτη, ο δημοτικός σύμβουλος που θα νιαστεί για τους δημότες, ο γείτονας που αποφάσισε να μην ψηφίσει τον απατεώνα ξάδερφο του στις εκλογές, ο αστυνομικός που θα καταγγείλει τον συνάδελφο του για διαφθορά....
Τωρα που τα γράφω δεν φαίνονται τόσο μικρά αυτά τα θαύματα....δυσκολο να αλλαξουμε τόσο πολύ...;
Οχι απαραίτητα...δειλά δειλά κάποιος κόσμος αρχίζει να αγανακτεί με τη διαφθορά..πρωτη φορά αρχίζει να γιουχάρει πολιτικούς στις καφετέρειες στο Κολονάκι, να ζητάει αποδείξεις,να επιλέγει το οικονομικά λογικό και όχι το υπερτιμημένο δήθεν, να απαιτέι...
Κάποιοι απο αυτους τους αγανακτησμένους,όταν έρθει η ώρα,στο δυσκολο ερώτημα συμφέρον ή σωστό ίσως επιλέξουν το δεύτερο... Λίγοι? Ισως όχι τόσο όσο νομίζουμε γιατί συχνά οι "σωστοί" είναι και ταπεινοί και δεν ακούγονται...
Λίγο αν σκεφτούμε τις πράξεις μας, λίγο αν αρχίσουμε να σεβόμαστε τους ανθρώπους γύρω μας, λίγο να αγαπήσουμε κάποιον πιο πολύ απο τον εαυτό μας, τότε τα τείχη θα πέσουν...δεν θα γκρεμιστούν μέσα σε ένα σύννεφο σκόνης απο βίαιους "επαναστάτες τις πορδής" αλλά αργά και αθόρυβα, όπως χτίστηκαν.
Εγραψα πολλά, ισως να μην βγάζουν όλα νόημα, αλλά ένιωσα την ανάγκη να γράψω καποιες σκορπιες σκέψεις.
Χαμογελάτε, δεν φορολογείται ;)
(...ακόμα ...)
Τaksidiotis