Πρωτομαγιά

Αναρωτιόμουν εδώ και μέρες τι αίσθηση θα μου προκαλούσε η φετινή Πρωτομαγιά, δεδομένης της εκτός ελέγχου ελληνικής πραγματικότητας. Ένα είναι το σίγουρο: δε θα μπορούσα να μαζέψω λουλούδια αποβάλλοντας την ανησυχία που με διακατέχει τον τελευταίο καιρό, αλλά ούτε και να προσποιηθώ πως αντιλαμβάνομαι για άλλη μια φορά την ουσία της άνοιξης που δηλώνει παρούσα και πως αισιοδοξώ μπροστά στην ανθισμένη αναγέννηση.
Κι επειδή δε θέλω να νιώθω κάθε μέρα θύμα, αποφάσισα πως σήμερα θα κοιτάζω μόνο "πίσω". Πίσω στις εξεγέρσεις, στη διεκδικητικότητα και την αυθεντικότητα των άλλων εκείνων ανθρώπων. Εκείνων που αποφάσισαν να μη λουφάξουν στην υποκρισία τους, που ύψωσαν τις φωνές τους και βρήκαν τον τρόπο να αποφασίσουν για τις ζωές και τα δικαιώματά τους με τα λίγα μέσα και τη λίγη γνώση που διέθεταν. Χωρίς να ξεχνώ το τίμημα για αρκετούς από τους αγωνιστές αυτούς...
Θα μου πείτε, πάντα αυτό δεν ήταν το μήνυμα της Πρωτομαγιάς; Ναι, αυτό ήταν πάντα αλλά ειδικά φέτος είναι για μένα, ίσως για όλους μας, πιο επίκαιρο από ποτέ.
Όσο κι αν μεγεθύνουν την απραξία μας, οι μνήμες αυτές αποτελούν διέξοδο καμιά φορά, κάτι να πιαστούμε.
Εύχομαι Καλό Μήνα σε όλους.