Ανάπαυλα

Ανάπαυλα σημαίνει συνήθως στάση μικρής διάρκειας, αν δεν κάνω λάθος. 

Για μένα, ένας χρόνος απουσίας ήταν πράγματι ένα σύντομο διάλειμμα κι όχι μια μακρά διακοπή. 

Για την blogόσφαιρα δε γνωρίζω τι σημαίνει αυτή η απουσία-είναι λίγη ή πολλή; Όπως και να έχει, οι εξελίξεις κι οι ζωές μας συχνά μας προλαβαίνουν. Πού μυαλό για συμμάζεμα;

Κάνοντας μια επισκόπηση των παλιότερων αναρτήσεων, αυτών που μιλάνε αλλά και αυτών που "τραγουδάνε", βλέπω πως η επίσκεψή μου αυτή δε μας βρίσκει καθόλου καλύτερα από την τελευταία μου ανάρτηση. Γράφω σήμερα, υπό τη σκιά της προχτεσινής δολοφονίας του 34χρονου από το μέλος της Χ. Α. Όχι, δεν μπορούσα να διανοηθώ αυτή την εξέλιξη όταν κατέγραφα τις τότε ανησυχίες μου. Ίσως είναι σωστό αυτό που λένε, ότι η πραγματικότητα ξεπερνά τη φαντασία μας.

Όσο κι αν απεχθάνομαι τα κλισέ, συχνά από εγωισμό κι άλλοτε από κορεσμό, πράγματι η "ιστορία επαναλαμβάνεται". Είμαστε ακόμα στα πρώτα καρέ νομίζω, αλλά δεν τολμώ να σκεφτώ τη συνέχεια αυτής της επανάληψης. Ίσως πάλι να τη βιώνουμε ήδη: μήπως δε φοβόμαστε να πούμε τι σκεφτόμαστε, τι νιώθουμε, τι πιστεύουμε; Δε μιλάμε χαμηλόφωνα όταν αναφερόμαστε δημόσια σε ροπαλοφόρους, τάχα ιδεαλιστές της ημιμάθειας; Δε λέμε στο παιδί μας να προσέχει τι λέει μπροστά σε άλλους γιατί, πού ξέρεις, μπορεί αύριο να το σπάσουν στο ξύλο;

Ραμμένα στόματα-του δικού μου συμπεριλαμβανομένου. Ραμμένες συνειδήσεις. Κι έπειτα; Η κοινωνία σοκάρεται, εγώ σοκάρομαι που ό, τι προσπαθώ να μη σκέφτομαι, ότι θέλω να αποτρέψω με τη σιωπή μου, βγαίνει μπροστά μου και με κάνει να κλείνομαι περισσότερο στον εαυτό μου, να φοβάμαι, να προσπαθώ να εκλογικεύσω την κατάσταση, να επαναπαύομαι στα κλισέ που ευτυχώς είναι γνώριμα.