Τραγούδι του Παλιού Καιρού

Είχα ξεχάσει αυτό το τραγούδι, που τόσο μου αρέσει, ώσπου μου το θύμισε μια ραδιοφωνική εκπομπή. Αφιερωμένο στο Σεφέρη, σε στίχους του Νίκου Γκάτσου και μουσική του Ηλία Ανδριόπουλου...

Τείχη

Εδώ και καιρό προσπαθώ να απέχω συναισθηματικά από την ενημέρωση, να αποστασιοποιούμαι από τη δημοσιογραφική τρομολαγνεία και να ερμηνεύω (ως ένα σημείο, τολμώ να πω, να δικαιολογώ) τις τελευταίες εξελίξεις ως αναγκαίο κακό του απροχώρητου της κατάστασης στην οποία έχουμε περιέλθει ως χώρα.

Φτάνει.

Μου είναι αδύνατο να εξηγήσω λογικά την αναισθησία, τη στέρηση των αυτονόητων δικαιωμάτων μας, την υποβάθμιση των αναγκών μας, την ανατροπή των όποιων σχεδίων είχαμε για το μέλλον, την απαγόρευση να επενδύουμε σε αυτό, το παζάρεμα της ζωής μας, το να ξυπνάμε και να ζούμε υπό τη δαμόκλειο σπάθη των νέων μέτρων, της φήμης περί χρεοκοπίας, της ανεργίας, της εξάρτησης από τους ξένους μηχανισμούς ... Όχι, δεν μπορώ να δω λογικά και να αποδεχτώ αυτή την ξεφτίλα.
Αλλά ούτε και να δράσω εναντίον της μπορώ, ούτε να την ελέγξω.

Θα μου πεις, τι κάθομαι και τα γράφω; Έλα ντε. Δεν ξέρω να σου απαντήσω. Περιηγήθηκα στις ιστοσελίδες των εφημερίδων και, όπως λένε στα μέρη μου, "πιγκώθηκα". Ένιωσα να πνίγομαι, να αγανακτώ, να θέλω να φύγω. Και πού να πάω;; Οπότε, επιβιβάστηκα στο πλησιέστερο Βαγόνι για να βρω εσένα που διαβάζεις τώρα και να νιώσω έτσι λιγότερο μόνη μου μέσα σ' αυτά τα τείχη...

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

"Τείχη", του Κ. Π. Καβάφη

Για ένα Τανγκό