Πρωτομαγιά

Αναρωτιόμουν εδώ και μέρες τι αίσθηση θα μου προκαλούσε η φετινή Πρωτομαγιά, δεδομένης της εκτός ελέγχου ελληνικής πραγματικότητας. Ένα είναι το σίγουρο: δε θα μπορούσα να μαζέψω λουλούδια αποβάλλοντας την ανησυχία που με διακατέχει τον τελευταίο καιρό, αλλά ούτε και να προσποιηθώ πως αντιλαμβάνομαι για άλλη μια φορά την ουσία της άνοιξης που δηλώνει παρούσα και πως αισιοδοξώ μπροστά στην ανθισμένη αναγέννηση.
Κι επειδή δε θέλω να νιώθω κάθε μέρα θύμα, αποφάσισα πως σήμερα θα κοιτάζω μόνο "πίσω". Πίσω στις εξεγέρσεις, στη διεκδικητικότητα και την αυθεντικότητα των άλλων εκείνων ανθρώπων. Εκείνων που αποφάσισαν να μη λουφάξουν στην υποκρισία τους, που ύψωσαν τις φωνές τους και βρήκαν τον τρόπο να αποφασίσουν για τις ζωές και τα δικαιώματά τους με τα λίγα μέσα και τη λίγη γνώση που διέθεταν. Χωρίς να ξεχνώ το τίμημα για αρκετούς από τους αγωνιστές αυτούς...
Θα μου πείτε, πάντα αυτό δεν ήταν το μήνυμα της Πρωτομαγιάς; Ναι, αυτό ήταν πάντα αλλά ειδικά φέτος είναι για μένα, ίσως για όλους μας, πιο επίκαιρο από ποτέ.
Όσο κι αν μεγεθύνουν την απραξία μας, οι μνήμες αυτές αποτελούν διέξοδο καμιά φορά, κάτι να πιαστούμε.
Εύχομαι Καλό Μήνα σε όλους.

Λίγα λόγια, δυνατά

Δεν είμαι άδικος, μα ούτε και τολμηρός.
Και να που, σήμερα μου δείξανε τον κόσμο τους.
Μόνο το ματωμένο δάχτυλό τους είδα μπρός.
Και είπα ευθύς: "Μ' αρέσει ο νόμος τους".
Τον κόσμο αντίκρυσα μεσ' απ' τα ρόπαλά τους.
Στάθηκα κι είδα, ολημερίς, με προσοχή.
Είδα χασάπηδες που ήταν ξεφτέρια στη δουλειά τους.
Και σαν με ρώτησαν "Σε διασκεδάζει;", είπα:"Πολύ!"
Κι απο την ώρα εκείνη, λέω "Ναι" σε όλα.
Κάλλιο δειλός, παρά νεκρός να μείνω.
Για να μη με τυλίξουνε σε καμμιά κόλλα,
ό, τι κανένας δεν εγκρίνει, το εγκρίνω.
Φονιάδες είδα, κι είδα πλήθος θύματα.
Μου λείπει θάρρος, μα όχι και συμπόνια.
Και φώναξα, βλέποντας τόσα μνήματα:
"Καλά τους κάνουν- για του έθνους την ομόνοια!"
Να φτάνουν είδα δολοφόνων στρατιές
κι ήθελα να φωνάξω:"Σταματήστε!"
Μα ξέροντας πως κρυφοκοίταζε ο χαφιές,
μ' άκουσα να φωνάζω:"Ζήτω! Προχωρήστε!"
Δεν μου αρέσει η φτήνια κι η κακομοιριά.
Γι' αυτό κι έχει στερέψει η έμπνευσή μου.
Αλλά στου βρώμικού σας κόσμου τη βρωμιά
ταιριάζει, βέβαια- το ξέρω- κι η έγκρισή μου.

Μπ. Μπ.

Ανάσταση

Χριστός Ανέστη!

Χριστός Ανέστη!

"Κι ἀργὰ τὰ σήμαντρα πονετικὰ κι αὐτὰ σιγοσημαίνουν..."

Ο Χριστός Εσταυρώθη και φέτος. Μη τυχόν και ξεχάσουμε τους προσωπικούς μας Σταυρούς κι αυτούς των διπλανών μας... Αλλά κυρίως για να μην πάψουμε ποτέ να ελπίζουμε στην "ένδοξον Ανάστασιν", σε εκείνη την ανατολή που πάντα κρύβεται πίσω από τη δύση.

Τους παρακάτω στίχους θα τους βρείτε μελοποιημένους και υπέροχα τραγουδισμένους από παιδικές φωνές στην ιστοσελίδα του youtube http://www.youtube.com/watch?v=LgXNt_1jdUE . Δυστυχώς, είναι αδύνατον να αναρτήσω το υπέροχο βίντεο που τους συνοδεύει.

Πού να Σε βρω...

Πού να Σε βρω σ’ αυτόν τον κόσμο
Που όλα πια τα έχει δει
Που όλα τά ’χει καταλάβει
Όλα τα έχει δεχθεί...

Πού να Σε βρω σ’ αυτόν τον κόσμο
Που δε μου φαίνεται δικός Σου
Που στάζει δάκρυ κι αγωνία
Πληγή απ’ το πλευρό Σου...

Ω γλυκύ μου έαρ
Κομμάτι απ’ την ψυχή μου
Αστέρι του ουρανού μου
Ταξίδεψε μαζί μου...

Πάρε με για λίγο
Στον τόπο που διψάω
Στο χρόνο που ορίζεις
Πάντα να Σ’ αγαπάω...

Πού να Σε βρω σ’ αυτόν τον κόσμο
Που η αγάπη ξέχασε ν’ αγγίξει
Η πόρτα της καρδιάς να ανοίξει
Και ο ήλιος Σου να μπει...

Πού να Σε βρω σ’ αυτόν τον κόσμο
Η θάλασσα απέραντη ευλογία
Μια ξεχασμένη παραλία
Όλη μου η ζωή....

Γλυκύτατόν μου τέκνον
Φωτιά που δε με καίει
Αέρας που δροσίζει
Καρδιά παιδιού που κλαίει...

Δικά Σου όλα είναι
Και ήταν και θα είναι
Σ’ αγγίζω και μου λείπεις
Μαζί μου λίγο μόνο μείνε...

Πέλαγο ψυχή μου
Το δάκρυ απ’ τη μορφή Σου
Χαρά και λύπη ένα
Ένα κι εγώ μαζί Σου...

Κουβέντα και πονάω
Να ειπωθώ γυρεύω
Πλάι Σου βαδίζω
Ζω και Σε πιστεύω...

Ω γλυκύ μου έαρ
Κομμάτι απ’ την ψυχή μου
Αστέρι του ουρανού μου
Ταξίδεψε μαζί μου...

Δεν έχω μάτια
Δε Σε βλέπω
Δε Σε ακούω
ή δε μιλάς...

Στ. Σπανουδάκης