Καλό μήνα

Καλό μήνα...
Ο Δεκέμβρης ήταν πάντα ο μήνας των αντιθέσεων για μένα. Από τη μία η προσμονή για τις γιορτές που πλησιάζουν και ο ανανεωτικός χαρακτήρας του χρόνου που ανατέλλει. Οι μυρωδιές, οι παιδικές φωνές και τα αθώα βλέμματα, όλη αυτή η δύναμη της μάζας που με ναρκώνει και με βουτά σε μια χριστουγεννιάτικη ψευδαίσθηση...
Από την άλλη, βέβαια, ξυπνάει μέσα μου μια υποψία πίκρας που δυσκολεύομαι να καταπνίξω: είναι τόσο έντονη η εντύπωση του εφήμερου τις μέρες αυτές. Νιώθω τόσο περαστική όσο κι ο χρόνος που τρέχει. Όλα μου το υπενθυμίζουν...οι τυποποιημένες ευχές που γρήγορα εξατμίζονται, η βιασύνη να τα προλάβουμε όλα, να ιδρωκοπήσουμε στα μαγαζιά, να αγοράσουμε, να καταναλώσουμε, να κανονίσουμε να μην είμαστε μόνοι. Ώσπου να περάσει κι αυτό...


Περαστικοί

Τα σπίτια....φυτρώνουν κι αυτά σαν τα λουλούδια,
μαραίνονται κι αυτά με τα χρόνια,
άμα παίζαμε το βίντεο της ζωής μας γρήγορα,
θα μέναμε εκστατικοί.

Μπαίνεις για πρώτη φορά αγκαλιά στα χέρια σπίτι μόλις γεννιέσαι,
βγαίνεις μετά αγκαλιά ή με το καρότσι,
μετά με τα παπούτσια σου,
τα πρώτα,
μετά με ένα παιχνίδι στο χέρι,
ένα σκούφο μέχρι τα μάτια
και το άλλο χέρι, στο χέρι του πατέρα ή της μάνας...

Μετά κρατάς μια σάκκα,
μετά μόνο τα κλειδιά και ένα πουλόβερ,
"πού ήσουνα τόσες ώρες",
"άσε μας ρε μάνα"...

και από 'κει και μετά όλο κάτι κρατάς...
τη πρώτη σου βαλίτσα για την εκδρομή,
τον έρωτά σου,
που τον φέρνεις σπίτι όταν λείπουν οι δικοί σου,

μετά κρατάς το δικό σου παιδί εσύ,
και το φέρνεις,
μετά κρατάς τους δικούς σου,
που μεγάλωσαν και τους πας όπου θέλουν,
σε καμία θεία ή σε κανένα γιατρό,

μετά κρατάς το στόμα σου κλειστό
και λες λίγα μες στο σπίτι..

μετά κρατάς τα έπιπλα για να περπατήσεις,
όλα από μια πόρτα περνάνε..

όλα περνάνε..
η ζωή η ίδια, είναι ένα πέρασμα..
"περνάς καλά",
"να περάσεις καλά",
"περαστικά",
"περαστικός ήμουν",
έτσι έπρεπε να λες..

ο έρωτας, όταν έρχεται
και σε βρίσκει απροειδοποίητα,
και μεις του λέμε "περάστε",
"περάστε παρακαλώ"
και τον κοιτάμε όλο πόθο,
λες και είναι παντοτινός..."

της Λίνας Νικολακοπούλου