Φ Χρυσός Λόγος

Ένα ενδιαφέρον cd έκανε την εμφάνισή του στα δισκοπωλεία σήμερα, 7 Δεκέμβρη... Το συγκρότημα "Άνεμος" (με τη συνεργασία της Λίνας Νικολακοπούλου στην επιμέλεια) μελοποιεί αγαπημένα ποιήματα των Ανδρέα Εμπειρίκου, Κικής Δημουλά, Τζελαλαντίν Ρουμί, Dylan Thomas κ.ά.
Το όνομα του cd "Φ Χρυσός Λόγος" παραπέμπει στο συμβολισμό του γράμματος φι που στα μαθηματικά ορίζεται ως η χρυσή τομή.
Το μόνο δείγμα που έχω ακούσει από αυτή τη δουλειά είναι το ποίημα της Κικής Δημουλά «Περιφραστική Πέτρα», με την ίδια στην απαγγελία... Και μπορώ να πω πως όταν η μουσική και ο λόγος συναντούνται το αποτέλεσμα μπορεί να είναι εξαιρετικό.
Η βόλτα μέχρι το δισκοπωλείο θα προγραμματιστεί άμεσα...

Υ.Γ. Τη μουσική αυτή πρωτοβουλία μπορεί κανείς να παρακολουθήσει επί σκηνής στο θέατρο Altera Pars στο Γκάζι σε μεταμεσονύκτιες παραστάσεις.

Πιστεύω

Πιστεύω στα χαλασμένα ρολόγια γιατί μπορώ να τα φτύνω άφοβα,
Πιστεύω στις πέντε ηπείρους για τα ωραία χρώματά τους πάνω στο χάρτη,
Πιστεύω στις άδειες κάμαρες που ξεκλειδώνοντας βρίσκεις καμιά φορά τον εαυτό σου,
Πιστεύω στους τρελούς την ώρα που προσεύχονται και στις μηλιές το βράδυ που συλλογιούνται.
Πιστεύω στα μικρά φτωχικά ενθύμια της μητέρας μου και στην άσπιλη σύλληψη της Παρθένου,
Πιστεύω στα ωραία πουλιά που πετάγονται μέσ’ από τα πιο πικρά βιβλία,
Πιστεύω στο φίλο που συναντάς άξαφνα μέσα σ’ ένα παραμύθι,

Πιστεύω στο απίστευτο που είναι η πιο αληθινή μας ιστορία,
Πιστεύω στο φεγγάρι...

του Τάσου Λειβαδίτη

Άνεμος του Δεκέμβρη

This is what I have heard
at last the wind in December
lashing the old trees with rain
unseen rain racing along the tiles
under the moon
wind rising and falling
wind with many clouds
trees in the night wind

W. S. Merwin

O William Stanley Merwin γεννήθηκε στη Ν. Υόρκη το 1927 καi μεγάλωσε σε αυστηρό οικογενειακό περιβάλλον, καθώς ο πατέρας του ήταν πρεσβυτεριανός κληρικός. Μόνη του διέξοδος στα τραυματικά παιδικά του χρόνια ήταν η μελέτη και συγγραφή ποιημάτων. Σπούδασε με υποτροφία στο Princeton και έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής κατά τη δεκαετία του 1960, διαμαρτυρόμενος μέσω των ποιημάτων του για τον πόλεμο του Βιετνάμ. Βραβεύτηκε πολλάκις, με κυριότερο το βραβείο Pulitzer που του απονεμήθηκε δύο φορές.

Καλό μήνα

Καλό μήνα...
Ο Δεκέμβρης ήταν πάντα ο μήνας των αντιθέσεων για μένα. Από τη μία η προσμονή για τις γιορτές που πλησιάζουν και ο ανανεωτικός χαρακτήρας του χρόνου που ανατέλλει. Οι μυρωδιές, οι παιδικές φωνές και τα αθώα βλέμματα, όλη αυτή η δύναμη της μάζας που με ναρκώνει και με βουτά σε μια χριστουγεννιάτικη ψευδαίσθηση...
Από την άλλη, βέβαια, ξυπνάει μέσα μου μια υποψία πίκρας που δυσκολεύομαι να καταπνίξω: είναι τόσο έντονη η εντύπωση του εφήμερου τις μέρες αυτές. Νιώθω τόσο περαστική όσο κι ο χρόνος που τρέχει. Όλα μου το υπενθυμίζουν...οι τυποποιημένες ευχές που γρήγορα εξατμίζονται, η βιασύνη να τα προλάβουμε όλα, να ιδρωκοπήσουμε στα μαγαζιά, να αγοράσουμε, να καταναλώσουμε, να κανονίσουμε να μην είμαστε μόνοι. Ώσπου να περάσει κι αυτό...


Περαστικοί

Τα σπίτια....φυτρώνουν κι αυτά σαν τα λουλούδια,
μαραίνονται κι αυτά με τα χρόνια,
άμα παίζαμε το βίντεο της ζωής μας γρήγορα,
θα μέναμε εκστατικοί.

Μπαίνεις για πρώτη φορά αγκαλιά στα χέρια σπίτι μόλις γεννιέσαι,
βγαίνεις μετά αγκαλιά ή με το καρότσι,
μετά με τα παπούτσια σου,
τα πρώτα,
μετά με ένα παιχνίδι στο χέρι,
ένα σκούφο μέχρι τα μάτια
και το άλλο χέρι, στο χέρι του πατέρα ή της μάνας...

Μετά κρατάς μια σάκκα,
μετά μόνο τα κλειδιά και ένα πουλόβερ,
"πού ήσουνα τόσες ώρες",
"άσε μας ρε μάνα"...

και από 'κει και μετά όλο κάτι κρατάς...
τη πρώτη σου βαλίτσα για την εκδρομή,
τον έρωτά σου,
που τον φέρνεις σπίτι όταν λείπουν οι δικοί σου,

μετά κρατάς το δικό σου παιδί εσύ,
και το φέρνεις,
μετά κρατάς τους δικούς σου,
που μεγάλωσαν και τους πας όπου θέλουν,
σε καμία θεία ή σε κανένα γιατρό,

μετά κρατάς το στόμα σου κλειστό
και λες λίγα μες στο σπίτι..

μετά κρατάς τα έπιπλα για να περπατήσεις,
όλα από μια πόρτα περνάνε..

όλα περνάνε..
η ζωή η ίδια, είναι ένα πέρασμα..
"περνάς καλά",
"να περάσεις καλά",
"περαστικά",
"περαστικός ήμουν",
έτσι έπρεπε να λες..

ο έρωτας, όταν έρχεται
και σε βρίσκει απροειδοποίητα,
και μεις του λέμε "περάστε",
"περάστε παρακαλώ"
και τον κοιτάμε όλο πόθο,
λες και είναι παντοτινός..."

της Λίνας Νικολακοπούλου