Για άλλη μια χρονιά, στα κάρβουνα...

Η αφιέρωση, αυτονόητη!

Καλή Τσικνοπέμπτη!

Ένα ενδιαφέρον άρθρο

...της Χρύσας Ταβουλάρη

"...Απέτυχε η προσωποποίηση του φόβου με την τρόικα, με την Ευρώπη, με τον νυν και τον πρώην πρωθυπουργό. Αρχίσαμε να ψάχνουμε στο παρελθόν, μήπως τον βρούμε εκεί. Και φοβόμαστε ακόμα περισσότερο, όταν εκεί βρίσκουμε μόνο εμάς. Δεν έχουμε αντίρρηση να παλέψουμε, απλώς δεν ξέρουμε, δεν βλέπουμε, μόνο αισθανόμαστε. Ξέραμε μόνο την φιλολογική προσέγγιση των Καβαφικών Βαρβάρων…

Περισσότερο από τον φόβο, αυτή την άγνοια φοβάμαι. Περισσότερο από τον φόβο, την σιωπή των φοβισμένων φοβάμαι."

Ολόκληρο το άρθρο εδώ

Facebook: μια "νευρωτική φυλακή"

Στρεσογόνο αποδεικνύεται το Facebook για κάποιους από τους χρήστες του, σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου του Napier του Εδιμβούργου. Περιληπτικά, αναφέρεται ότι κάποιοι χρήστες με πολλούς διαδικτυακούς φίλους υποφέρουν από «σοβαρό άγχος το οποίο σχετίζεται με το Facebook».

• αυτοί οι χρήστες βιώνουν αισθήματα ενοχής και ανησυχίας σε σχέση με τα αιτήματα φιλίας
• λόγω των πολλών φίλων τους, επενδύουν αρκετό χρόνο στο Facebook στα πλαίσια της ανάγκης τους να δημοσιοποιήσουν τις καθημερινές κινήσεις τους στο διαδικτυακό "ακροατήριό" τους, νιώθοντας έτσι έντονη συναισθηματική πίεση
• έχουν εξαρτηθεί από αυτό και δεν ξέρουν αν πρέπει να μείνουν σε αυτό ή να το εγκαταλείψουν (κάτι που, απ' όσο γνωρίζω, η ψυχολογία ερμηνεύει ως φαινόμενο "προσέγγισης-αποφυγής")
• αισθάνονται άγχος μπροστά στην "υποχρέωσή" τους να είναι όσο το δυνατόν πιο δημιουργικοί, στην προσαρμογή της συμπεριφοράς τους απέναντι στον εκάστοτε φίλο, αλλά και στο ενδεχόμενο διαγραφής (unfriending) των ανεπιθύμητων επαφών

Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε σε ολόκληρο το άρθρο εδώ:

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artid=4618750

Για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται η αξία της ρήσης του παππού Κλεόβουλου, "μέτρον άριστον". Αν το τηρούσαμε έστω και λίγο, πόσα θα ήταν διαφορετικά... Και δε βγάζω την ουρά μου απ' έξω, αλίμονο. Υπήρξα κι εγώ θύμα αυτού του διαδικτυακού λευκώματος (ή θύτης του εαυτού μου, μάλλον) και διέγραψα το προφίλ μου τη στιγμή ακριβώς που αποφάσιζα να ασχοληθώ για δέκα λεπτά και περνούσε μιάμιση ώρα. Και δε μου έλλειψε καθόλου ο ενάμισης χρόνος εκτός Facebook. Αντίθετα, ανακάλυψα ποιους από όλους αυτούς τους φίλους μου νοιαζόμουν πραγματικά. Είναι αυτοί με τους οποίους διατηρώ επαφή πιο προσωπική, πια-χωρίς "like" ή "poke", ή έξυπνα σχόλια στο "wall".

Δεν μπορώ να πω ότι δεν έχω νιώσει αρκετές φορές "εξωγήινη", όπως τότε που έχασα μια ωραία συνάντηση παλιών αποφοίτων... Αλλά αυτό είναι ένα τίμημα που περίμενα να πληρώσω. Ευτυχώς, όχι τόσο βαρύ.

Το σίγουρο είναι πως δεν κυνηγώ τη ζωή μου εκεί μέσα, ούτε εκπλήσσομαι πια βλέποντας τη φίλη μου να μεταλλάσσεται μέσα από το προφίλ της σε κάτι εντελώς διαφορετικό απ' αυτό που είναι, ούτε συμμετέχω σε υποκριτικές εκρήξεις φιλίας, που κάποιες φορές μου είχαν κοστίσει γιατί συχνά τις πίστευα, και στο δρόμο δε μιλιόμασταν-μα, τι μου συνέβαινε, τελοσπάντων!

Αν το Facebook το πάρει κανείς στα σοβαρά, "κάηκε"... Αλλά ούτε πανηγύρι είναι, δυστυχώς... Κάπου στη μέση βρίσκεται η λύση, για όλες τις ηλικίες και τις προσωπικότητες.